W świetle współczesnego piśmiennictwa periodontopatie należą do najczęściej występujących stanów zapalnych u ludzi, podobnie jak cukrzyca i otyłość są zaliczane do chorób społecznych. Przeprowadzone badania epidemiologiczne w Polsce na zlecenie Ministerstwa Zdrowia wykazały, że wśród dzieci i młodzieży w wieku 12 lat zdrowe przyzębie stwierdzono jedynie u 47,3% badanych, w grupie młodzieży 18-letniej zdrowe przyzębie stwierdzono u 37,3% pacjentów, natomiast zaawansowana choroba przyzębia występowała już u 0,5% młodzieży. Natomiast w grupie już dorosłych Polaków w wieku 35–44 lat zaledwie 1% pacjentów posiada zdrowe przyzębie, a u ponad 16% osób jest rozpoznawane zaawansowane zapalenie przyzębia. Rejestrowana dramatyczna sytuacja epidemiologiczna pogarsza się jeszcze bardziej wraz z wiekiem populacji.
Zdecydowana większość chorób przyzębia jest zaliczana do bakteryjnych stanów zapalnych obejmujących początkowo tkanki dziąsła, a następnie w miarę rozwoju choroby: ozębną, kość wyrostka zębodołowego oraz cement korzeniowy zębów. Początkowe objawy, są typowe dla zapaleń dziąseł, zalicza się do nich: pojawienie się kieszonek dziąsłowych, krwawienie z dziąseł, ich zaczerwienienie, obrzęk, rozpulchnienie i nieprzyjemny zapach z ust. Kolejne objawy, które mogą się pojawić są typowe dla zapaleń przyzębia czyli: obecność kieszonek przyzębnych, destrukcja przyczepu łącznotkankowego, ozębnej, kości wyrostka zębodołowego, wydłużenie koron klinicznych zębów, przemieszczanie się zębów, ich rozchwianie, a ostatecznie utrata.
Czynnikiem inicjującym zapalenie przyzębia jest bakteryjny biofilm nazębny, w którym dominują bakterie G (-), a szczególne znaczenie w przypadku zapaleń przyzębia mają Porphyromonas gingivalis, Treponema denticola, Agregatibacter actinomycetemcomitans. Zapalenie przyzębia jest przewlekłym lub ostrym stanem tkanek otaczających ząb o złożonej etiologii, który stanowi przyczynę miejscowego i ogólnego wzrostu mediatorów zapalnych oraz kompleksów immunologicznych.
Na podstawie takich parametrów jak: liczba brakujących zębów, obecność złogów nazębnych, krwawienie z dziąseł, głębokość i rodzaj kieszonek, poziom utraty przyczepu łącznotkankowego, rozchwianie zębów i stopień obnażenia furkacji sprawdza się stan przyzębia i kwalifikuje chorych do profilowego leczenia. Podczas wykładu zostanie omówione jak te parametry można w prosty sposób zarejestrować za pomocą narzędzia elektronicznego Peridontal Chart Online School of Dental Medicine (ZMK), University of Bern.
Omówione zostaną także algorytmy postępowania obejmujące standardowe leczenie periodontologiczne obejmujące profesjonalną motywację psychologiczną uwzględniającą zależność przyczynowo-skutkową, właściwy instruktaż higieny jamy ustnej z prawidłowym stosowaniem szczoteczek ręcznych lub elektrycznych, właściwej pasty do zębów, roztworu do płukania jamy ustnej oraz zastosowania szczoteczek do przestrzeni międzyzębowych, właściwe techniki oraz czas szczotkowania.
U chorych, kwalifikujących się przedstawione zostanie kiedy i jak przeprowadzić leczenie niechirurgiczne, leczenie periodontologiczne, a kiedy powinno zostać ono uzupełnione o terapię chirurgiczną, stomatologiczną zespołową oraz leczenie podtrzymujące.
